Hij heeft weinig bijwerkingen, behalve dat hij nog meer moe is. Ook heeft hij in de eerste dagen echt wel meer moeite gehad juist met bewegen/transities maken. Dat kan komen van de penicilline, maar doet je eerst wel even schrikken. Ook de kou in deze dagen werkt niet mee. Even buiten kijken bij de kids zorgt meteen voor koude handen en dan de paniek als je de jas niet meer zelf dicht kan krijgen! We willen vooruit, niet verder achteruit!

Uit ervaring van de weinig andere patiënten weet je dat deze behandeling na ongeveer een week de eerste verschijnselen van verbetering zou kunnen laten zien. Allemaal in onzekerheden met een slag om de arm. Dus je gaat kijken, proberen, denken… Je wilt zo graag ook maar iets kleins zien. Martijn probeert zijn lijf in stilte uit. De 5e dag dacht hij dat hij zijn teen iets beter kon bewegen. Je wilt geloven, zijn zakje hoop is alles waard! En hoeveel beter kan je de teen dan bewegen? ,,Ja, misschien was het ook wel gewoon wishful thinking.” Want oh wat bescherm je jezelf en elkaar voor de hoop op verbetering!
Vanmorgen kwam hij beneden met de mededeling dat hij het gevoel heeft dat zijn benen iets soepeler aanvoelen, minder stram. ”Mijn benen hebben meer zin in de dag dan anders, of is het toch mijn geest?”
De tijd zal het uitwijzen en natuurlijk hopen we op iets minder subtiele verbetering, maar dit is al een klein begin. Hoe subtiel ook. De zon schijnt buiten, het is erg koud. Maar van binnen worden wij een beetje warm…