Martijn is nooit zo bang geweest in zijn proces. Alles ondergaat hij, alles heeft zijn moment. Angst voor een longontsteking was er wel, maar nu zo reëel. Zoals alle andere huizen ging ook bij hem de deur dicht. Letterlijk afgesloten van je dierbaren, voor je eigen ‘bestwil’. De kinderen en ik besloten ook zo geïsoleerd mogelijk te leven, in de hoop dat wanneer er bericht zou komen dat we langs mochten komen, we ook echt zouden mogen. Geen winkels, geen contacten, hooguit een rondje fietsen of wandelen. En dus mochten we opeens langskomen. Half april, tussen de verjaardagen van de kinderen in, zijn we bij elkaar geweest. Een bijzonder moment en oh zo welkom.
Daarna stilte… Veel vragen van andere patiënten intern en onzekerheid. Ik snap ze! Je weet niet van elkaar of je goed de regels hebt nageleefd. Het staat nergens beschreven, je kunt alleen maar vertrouwen hebben. Vertrouwen moet het winnen van angst, maar zo begrijpelijk dat dat nu in deze tijd erg lastig is.
Juist in deze fase van het proces zou je nog zoveel mogelijk bij elkaar willen zijn. Herinneringen maken, naar de zee gaan om een visje te eten in de haven, de kinderen lekker bij je in bed te hebben om samen te lachen om domme filmpjes. Het zijn de kleine dingen die het doen. Mensen kunnen niet zonder liefde in hun leven, zonder gezien te worden en aanrakingen te krijgen van geliefden. Verplicht op rantsoen dus. Wel krijgt Martijn heel veel lieve kaartjes en bloemetjes van jullie! Zo fijn! Dank jullie wel namens ons!
Tot op heden is er onduidelijkheid wanneer we elkaar zullen zien. Woensdag mag ik alleen heen, maar puur omdat er een gesprek zal zijn met de arts en psycholoog over de toekomst. Zo’n gesprek doe je niet via skype. Eng, doodeng. Het gesprek, maar ook de aanwezigheid van 5 mensen bij elkaar in zo’n kleine kamer. Ik merk aan mezelf dat mij een angst bekruipt die niet alleen door Corona aan het licht komt. De angst van de achterblijvende ouder die verantwoordelijk is. Mijn kwaliteit was controle. Ik ben daar heel goed in, dus als zekerheid schuilt in isolatie, kan ik dat. Maar wat als de kinderen weer naar school mogen? En ze willen samen spelen buiten? Mijn eerste reactie was de kinderen thuis te houden en eerst af te wachten hoe het straks zal gaan met de heropening van de scholen. Zorgt dat ervoor dat ik niet ziek zal worden? En dat we dan naar Martijn mogen?
Het zijn irreële gedachten die doorschieten en niet helpend zijn. Het zorgt voor verkramping in mijn gedachten, maar ook lichamelijk. Ook dat is niet helpend.
Ik deelde mijn angst en twijfels met Martijn. Die heeft tijd genoeg om dingen na te lezen en zoeken en heeft ook altijd een hele duidelijke mening. Wonderbaarlijk genoeg liet hij mij weten het prima te vinden dat de kinderen weer naar school gaan. Kinderen zijn niet het besmettingsgevaar. En daarnaast ook goed voor hun om weer een beetje het ‘leven’ op te pakken.
Soms leef je zo in angst waarvan je denkt dat die reëel is, dat we alleen daarin geloven. Maar vertrouwen in het ‘goede’ raken we daarmee kwijt. Vertrouwen is denk ik het toverwoord! Nu voor mij de uitdaging om in baby-steps die angst aan te gaan. Niet Corona, maar de angst die erachter zit, alleen achter te blijven met een mooie, maar grote verantwoordelijkheid!
