Afgelopen vrijdag had ik de jongens al thuis mogen houden van de overheid. Jeetje, wat was er dan anders dan gisteren? Zou dat zoveel verschil maken? En haal ik de kinderen dan uit een leerproces en ook weg van hun vrienden. Ik besloot ze te laten gaan en verwachtte wel dat ze vanaf maandag thuis zouden mogen blijven. Martijn had vrijdag te horen gekregen dat er een verscherpte bezoekersregeling kwam. Eén bezoeker per keer en die moet goed gezond zijn. Ik verbaasde mij al dat we überhaupt nog langs mochten komen. Een gesprek met Martijn volgde. Hij is bang voor longontstekingen. De diagnose ALS hakte er ruim 4 jaar geleden hard in en heeft flink huisgehouden. Je probeert je staande te houden, ondanks de verdere achteruitgang. Uiteraard metaforisch, want alle fysieke kracht is al weggevloeid uit je lichaam. Er worden keuzes gemaakt, wel of niet beademing overdag en dan kunnen we weer even vooruit. Maar dan opeens een nieuwe vijand, Corona. We dachten dat het zo’n vaart niet zou lopen, maar worden met de dag angstiger. Corona zorgt dat het beeld er opeens heel anders uit kan zien.
Wat doe je dan? Martijn heeft heel duidelijk aangegeven voor nu geen bezoek te wensen. Hij is heel bang dat iemand het meebrengt. Niet alleen Martijn is daar een kwetsbare patiënt, maar ook voor anderen wil je dit virus graag buiten de deur houden.

Donderdag was ik voor het laatst bij hem. Niet beseffende op dat moment dat dit voorlopig even de laatste keer zou zijn en in je gedachten later hebben dat dit wel de laatste keer geweest zou kunnen zijn. Laten we daar maar niet teveel over nadenken. De kinderen zijn voor hem natuurlijk een grote drijfveer, maar ook die ziet hij voorlopig niet echt. Skypen, filmpjes sturen, spraakberichtjes… We doen ons best de komende tijd. Ook van anderen zou hij dat gezellig vinden. Dan voelt het nog niet direct geïsoleerd. Hij kan nog prima berichtjes terugschrijven, ook al duurt het misschien wat langer.

En wij blijven thuis in isolatie voor zo ver dat lukt. Laat je de kinderen nog spelen met de buurkids? En kun je even een cadeautje brengen bij de buren? Vanaf maandag dus thuis. Wat zou ik graag de buurvrouw zijn die de kinderen van anderen opvangt die moeten werken in de zorg. Maar voor nu moet ik even zorgen dat wij overeind blijven. De kinderen zijn zich bewust van kwetsbaarheid. ,,Mama, als jij ziek wordt, gaan we heel goed voor je zorgen!” Och, ik hoop toch zo dat het mee gaat vallen! Stiekem word ik er wel wat gespannen van.
We kunnen met elkaar niet in de toekomst kijken en hopen er het beste van. Als je mij dus even minder ziet, wij nemen even het zekere voor het onzekere en nemen de berichten serieus. Lieve zorgmedewerkers en alle anderen die niet thuis kunnen blijven, sterkte en wij denken aan jullie! Na deze periode lijkt mij opslag in de zorg (CAO-ding) toch iets wat zonder problemen doorgezet kan worden! 🙂