Bezorging van alle middelen die we nodig gaan hebben. Plek in de koelkast vrij gemaakt voor de infuuszakken en achterwacht geregeld thuis voor de eerste dagen. Afgelopen vrijdag kreeg Martijn de PICC-lijn in het ziekenhuis. Zo blij zat hij in het ziekenhuisbed; ziet er goed uit. Je zou bijna vergeten dat hij echt ziek is. Zaterdag nog een pilletje Penicilline om toch uit te sluiten dat hij allergisch is. Niets… Gelukkig!
Vandaag is de dag van de start van de kuur. Drie weken lang, 8 uur per dag aan het infuus. Hij is nu aangesloten en de strijd is begonnen. Er gebeurt wat! Martijn voelt zich goed.

Vannacht had ik buikpijn. Spanning, enthousiasme, ook een soort van euforie. De lange weg die we hebben afgelegd om te komen waar we nu zijn was intensief. Maar de nieuwe weg is misschien nog wel spannender. Gaat het iets doen? Gaat het vertragend werken? De afgelopen dagen waren regeldagen, maar nu komt het gevoel.
En ook, hoe vertel je de kinderen dit? Ze vinden het slangetje in papa zijn arm erg indrukwekkend. Zeker de oudste van 5 heeft vragen, heel veel vragen! Hij zou het liefst met röntgenogen even in papa’s lichaam kijken hoe het slangetje loopt. Naast ook weer de praktische vragen, komt vaak ook de vraag; ,,Wordt papa nu weer beter? Kan papa straks weer lopen?” Een antwoord moet ik ze schuldig blijven, maar er is nu tenminste een klein beetje hoop. Maar wie spreekt over hoop heeft ook wanhoop gekend. En laten mijn kinderen dat nou niet weten.

Voorlopig volle kracht vooruit! We zijn uit de startblokken en de finish is nog lang niet in zicht!