Uit de voorgaande blogs bleek natuurlijk al dat het thuis niet meer langer mogelijk was om samen te blijven hier in huis. De zorg werd te zwaar en hij kreeg ook pijn waar direct medicatie voor nodig was. Die hadden wij niet in huis. De week voor vertrek had hij enorme rugpijn. Nog steeds niet horend bij de ziekte, maar je kan het er ook niet bij hebben. Daardoor sliep hij ’s nachts heel slecht en de energie vloeide weg. Extra morfine was nodig om hem op de been te houden. In de ambulance zei hij dan ook dat deze pijn hem deed beseffen dat het thuis niet meer kon. Dit was nodig geweest voor hem, om de volgende stap te accepteren. Ik bracht mijn man naar Zuidhorn, een vechter die nu een heel zwak aangedaan vogeltje was geworden. In de hoop dat hij met rust en de juiste zorg daar wat op kon knappen.

Kerst: samenzijn en gezelligheid. Mensen plannen het al weken van tevoren. Hele diners worden samengesteld en iedereen is bij elkaar. Vooral dat laatste was ons streven. Gelukkig alle medewerking vanuit het Zonnehuis en ook de zorg hier thuis kon inspringen, om te zorgen dat hij 3 nachten thuis kon zijn. Niet een te druk programma en alsjeblieft geen ingewikkelde diners, maar vooral samenzijn. Martijn zijn broer met gezin en zijn ouders waren er. Het waren gezellige dagen met een uitgebreide brunch en gourmet een dag eerder met mijn moeder. Precies goed. De dag erna moesten we weer afscheid nemen in Zuidhorn. Dat viel ons zwaar. Vooral de kleinste heeft er moeite mee papa zo achter te laten. Eerlijkheidshalve was hij wel erg moe en moest dan ook echt even een paar dagen bijkomen van deze gezellige logeerpartij.
Nieuwjaarsdag zijn we nog naar Zuidhorn geweest met toastjes en kinderchampagne. We hebben het oudjaar gewoon dunnetjes overgedaan. Leuk was dat de medewerkers rolletjes aan het bakken waren en spekdikken. De sfeer was ook daar gezellig.
De laatste zaterdag van de vakantie hebben we het circus bezocht in Groningen met z’n viertjes. Een uitje dat voor de kinderen zo van waarde is geweest. Het was de leukste dag van de vakantie (en dan heb ik echt nog wel meer leuke dingen gedaan met ze). Ik merkte echter dat ik soms te naïef ben als het gaat om het gemak waarmee ik dit soort uitjes plan. Vroeger kon ik dat nog aan, maar zaterdag viel mij zwaar. Nou zat Martijn vast in het zaagsel van het circus en ondertussen was de jongste verdwenen, dus je komt ogen en handen tekort. Dus even nadenken hoe ik dit voortaan ga aanpakken, in ieder geval niet meer alleen.

Nu het nieuwe jaar. Martijn is vorige week dagje naar ons geweest voor de verjaardag van zijn vader. Hij wil vaker dagjes naar huis. Gesprekken daarover lopen nog met het Zonnehuis. Morgen een gesprek met de longarts daar over de toekomst van de beademing. Het zijn beladen gesprekken. Lastig wanneer je deze gesprekken ook met bijna geen stem aan moet gaan. Ik wil met hem sparren over de toekomst, maar communicatie wordt zo lastig. De spraakcomputer moet daarin een oplossing bieden, maar die moet hij zich nog eigen maken.
De zorgen hier thuis zijn nog niet over, nu op afstand en met reizen erbij. Echter is het in huis wel een stuk rustiger geworden. Ons huis is weer een plek van ons, waar we in onze pyjama kunnen blijven zitten als we willen. De oudste heeft ook tegen Martijn gezegd dat hij het fijn vindt dat het weer rustig is thuis. Ik merk dit ook. Ze spelen veel meer met elkaar en de boze buien zijn een stuk minder. Eén van de meest aangrijpende dingen die de oudste zei toen Martijn naar Groningen ging, was dat hij blij was dat papa dan niet thuis dood zou gaan. Hij is lange tijd heel bang geweest. Het was een enorme stap die 9 december, maar dit soort uitspraken geven mij het gevoel dat we juist hebben gehandeld. Wat het nieuwe jaar ons brengt, gaan we zien. Het leven valt niet te plannen. We gaan op zoek naar een nieuwe balans.